O crux ave, spes unica! Duizenden Calvaries in onze steden en op het platteland dragen deze uitroep die heel de liturgie van deze Lijdenstijd vergezelt. Het kruis van Christus, onze enige hoop: het is de paradox van een overwinning die behaald werd in de meest absolute nederlaag van een arme Gekruisigde, die ons de sleutel van de christelijke hoop geeft:
Het kruisbeeld is de samenvatting van al wat een christen moet doen. Heel de evangelische moraal herleidt zich tot het dragen van zijn kruis, zichzelf verloochenen, het vlees en zijn begeerte kruisigen, zich opofferen aan de wil van God. Jezus Christus heeft geen enkele wet voorgeschreven, geen enkele raad gegeven waarvan de vervulling en het volmaakte voorbeeld niet in het kruis te vinden zijn. Het is de meest levendige en treffende uitdrukking van heel de evangelische leer.
Jean-Nicolas Grou, Handboek van innerlijke zielen
En het is die arme Gekruisigde die wij elke dag van deze Goede Week stap voor stap gaan volgen. Wij gaan dat op een liturgische manier doen:
Wij gaan deelnemen aan Pasen. Deze deelname zal figuurlijk zijn, door het sacrament: laten wij als hoofdstad niet het Jeruzalem van hier beneden hebben maar de stad van boven; niet degene die door legers betreden wordt maar die door engelen verheerlijkt wordt. "Bieden wij God een offer van lof aan" op het altaar in de hemel, in vereniging met de koren van de hemel: wij moeten onszelf aan God opdragen als offer. Laten wij alles aanvaarden voor Christus. Door ons lijden doen wij Zijn Lijden na. Door ons bloed vereren wij Zijn bloed. Laat ons met vrome toewijding opklimmen naar het kruis.
Maar wij gaan Hem vooral volgen door onze voetstappen in die van Hem te plaatsen. Onze vurigste liturgie zal slechts zin hebben wanneer Jezus zelf Zijn lijden in ons komt beleven:
Als je Simon van Cyrene bent, neem het kruis en volg Hem. Als je met Hem gekruisigd bent zoals de goede moordenaar, erken dat deze rechtvaardige mens, God is. Als Hij //"onder de zondaars gerekend werd" //omwille van jou en je zonde, word dan een rechtvaardige omwille van Hem. Door je te kruisigen, aanbid Degene die gekruisigd werd omwille van jou en haal enig voordeel uit je boosheid: koop het heil aan de prijs van de dood. Ga het paradijs binnen met Jezus om te begrijpen van welke goederen je uitgesloten was; beschouw de heerlijkheden daar en laat degene die Hem met zijn godslasteringen beledigde, buiten sterven. Als je Jozef van Arimatea bent, ga Zijn lichaam vragen aan degene die Hem aan het kruis liet slagen: moge je bezorgdheid de wereld vrijkopen. Als je Nikodemus bent die God in de nacht aanbidt, leg Hem in het graf met reukwerk. Ben je één van de heilige vrouwen, de ene of de andere Maria, Salome of Johanna, beween Hem in de vroege morgen: wees de eerste om de weggerolde steen te zien, misschien om de engelen te zien, en Jezus zelf.
Heilige Gregorius van Nazianze, Homilie voor Pasen
Zetten wij deze Goede Week in, niet met angst voor het kruis, maar met vertrouwen in Jezus, waartoe de liturgie van vandaag ons uitnodigt. //"Ik ben het, wees niet bang!" //Jezus zegt het ons voortdurend in heel het Evangelie. Zijn overwinning is niet de prestatie van een supermens, maar het eenvoudig aanvaarden van het leven zoals het sinds de erfzonde is, tot in zijn laatste consequenties. In de grond zijn wij daar allemaal toe in staat. Deze overwinning is die van het geloof op de hoogmoed:
Hoogmoed is de eerste hoofdzonde; de geest van het kindschap doodt hem veel zekerder dan de geest van boetedoening. Een mens vindt zichzelf gemakkelijk terug wanneer hij strijd voert met zijn verdriet; hij kan daar een groot gedacht van zichzelf bij hebben en zichzelf bewonderen; maar is hij werkelijk een kind, dan wordt de eigenliefde wanhopig. De scherpe rots van Calvarië biedt nog wat voedsel aan de ijdelheid. Hoe ontbloot hij ook moge zijn, het is een berg. Terwijl in de kribbe heel de oude mens noodzakelijk vergaat van de honger.
Charles Gay, Over het christenleven en de christelijke deugden
Het zal er deze week om gaan ons door Jezus te laten vervoegen in al onze zwakheden, onvolmaaktheden en andere gebreken:
Je ziet dus, hoe meer wij erkennen dat wij ellendig zijn, des te meer gelegenheid wij hebben ons aan God toe te vertrouwen, omdat er in ons niets is om op te steunen. Wij wantrouwen onszelf wanneer wij onze onvolmaaktheden leren kennen. Het is heel goed zichzelf te wantrouwen, maar waarvoor zou het goed zijn tenzij om al ons vertrouwen op God te werpen en op Zijn barmhartigheid te wachten?
Je zegt dat je dat vertrouwen helemaal niet voelt. Wanneer je het niet voelt, dien je er een akte van geloof van te maken en tot Onze Heer te zeggen: "Al voel ik geen vertrouwen in U, toch weet ik dat U mijn God bent en ik geheel van U ben, en alleen hoop op Uw goedheid; zo geef ik mij geheel over aan Uw heilige handen." Het ligt altijd in onze macht deze akten te stellen en welke moeilijkheid we daarbij ook ondervinden, ze zijn niet onmogelijk en het is bij zo’n gelegenheden, in de moeilijkheden, dat wij moeten getuigen van trouw aan Onze Heer. Want hoewel wij er smaak noch voldoening van hebben, toch moet men er zich geen zorgen over maken aangezien Onze Heer het liever zo heeft. Zeg niet: "Ik zeg ze wel maar slechts met de mond"; want indien het hart het niet zou willen, zou de mond geen woord zeggen. Blijf bij dit alles dus in vrede.
De troon van Gods barmhartigheid is onze miserie: hoe groter onze miserie, des te meer vertrouwen wij moeten hebben want vertrouwen is het leven van de ziel. Ontneem je haar het vertrouwen, dan betekent dat haar dood.
Heilige Franciscus van Sales, Gesprek over het vertrouwen
In het Lijdensmysterie binnen treden, veronderstelt goed te zien dat het om een liefdesaangelegenheid gaat, veel meer dan om gerechtigheid, en nog minder om de straf van een zonde waarvan wij de gevolgen dragen, zonder er verantwoordelijk voor te zijn:
Kon God aan de wereld geen andere remedie bieden dan de dood van Zijn Zoon? Oh zeker, dat kon Hij goed, en op duizend andere manieren. Want lag het niet in Zijn vermogen met absolute macht en uit pure barmhartigheid de menselijke natuur te vergeven zonder Zijn gerechtigheid te laten ingrijpen en zonder tussenkomst van enig schepsel? Ongetwijfeld. Wie zou trouwens het woord durven nemen of kritiek uiten? Niemand, want Hij is de soevereine Meester en al wat Hem behaagt, kan Hij.
Zeker, Hij kon ons door duizend andere middelen vrijkopen dan door de dood van Zijn Zoon, maar dat heeft Hij helemaal niet gewild want wat voor ons heil voldoende was, was het niet om Zijn liefde te verzadigen. Om ons te tonen hoeveel Hij van ons houdt, is deze goddelijke Zoon de hardste en schandelijkste dood gestorven, die van het kruis.
Heilige Franciscus van Sales, Sermoen van Goede Vrijdag 1622
Maar wat is het verband, zal men vragen, tussen van iemand houden en sterven op het kruis? Van iemand houden, is niet iets geven aan degene van wie men houdt, hoe waardevol ook, zelfs het eeuwig leven niet; het is één zijn met hem. Vooraleer het kruis van Jezus te zijn, is het ons kruis. Het is maar Zijn kruis omdat het eerst het onze was. Daarom veronderstelt van ons houden en één zijn met ons, dat Hij ons op het kruis komt vervoegen, dat Hij zich op ons kruis met ons verenigt, dat Hij ons kruis met ons draagt:
Velen zeggen: "Ik houd veel van mijn naaste en ik zou hem graag een dienst bewijzen." Dat is heel goed! zegt de heilige Bernardus, maar niet voldoende, men moet verder gaan. "Oh ja ik houd van hem! Ik houd zo veel van hem dat ik graag al mijn bezit aan hem zou geven." Dat is beter, maar nog niet genoeg. "Ik houd zo veel van hem, ik verzeker u dat ik zelfs graag mijzelf voor hem zou inzetten en voor al wat hij van mij verlangt." Dat is zeker een heel goed teken van uw liefde, maar toch moet u nog verder gaan, want er is een hogere graad in deze liefde: zichzelf, zelfs zijn leven geven voor zijn naaste, is niet zoveel als zich overgeven aan de willekeur van de anderen, hetzij voor hen, hetzij door hen.
Heilige Franciscus van Sales, Sermoen van 27 februari 1622
Om niet van ons gescheiden te zijn, is Jezus binnengetreden in de logica van de dood waar Adam en Eva de aanleiding toe gaven, zonder zich af te vragen of wij het verdienen of niet, of het kruis Hem kwaad zou doen of niet. Alles wordt samengevat door Zijn gebed op de vooravond van Zijn lijden: "zoals Gij, Vader, in Mij en Ik in U: dat ook zij in Ons mogen zijn ... opdat zij één zijn zoals Wij één zijn, Ik in hen en Gij in Mij, opdat zij volmaakt één zijn" (Joh 17,21-23).
Op deze vooravond van het Lijden, laat Jezus Zijn leerlingen aan een onbekende – van wie het evangelie ons zelfs de naam niet geeft – aankondigen dat Hij bij hem het paasmaal wil vieren. Wij zijn die onbekende, want wij hebben niets gedaan opdat Jezus zich bij ons zou uitnodigen; het is echter deze komst van Jezus die ons tot christen maakt:
De Zoon van God heeft het plan ons en heel Zijn Kerk aan Zijn mysteries te laten deelnemen en ze als het ware in ons en de Kerk uit te breiden en te laten voortduren. De mysteries van Jezus hebben hun totale volmaaktheid en vervulling namelijk nog niet bereikt. Al zijn ze volmaakt en voltrokken in de persoon van Jezus, toch zijn zij nog niet voltrokken en volmaakt in ons die Zijn ledematen zijn, noch in Zijn Kerk die Zijn mystiek lichaam is.
Heilige Jean Eudes, Het Leven en het Koninkrijk van Jezus
Wat dit betreft moeten wij iets heel wezenlijks begrijpen. Wij zeiden gisteren dat het Lijden van Jezus zich niet beperkt tot een herstel om de schade van de zonde te compenseren, en waarvan wij slechts de weldaden op te rapen hebben: Zijn Lijden is een teruggevonden gemeenschap van leven met Hem. Tijdens de drie dagen die ons naar Pasen leiden, zullen wij ook veel meer doen dan de herinnering oproepen aan wat twintig eeuwen geleden in Jeruzalem gebeurde, en veel meer dan ons proberen te bekeren om Jezus in Zijn edelmoedigheid beter na te volgen. Wij zullen "binnengaan in de gesteltenissen die in Jezus Christus zijn" zoals de heilige Paulus ons uitnodigde in de liturgie van Palmzondag.
Het doel waarom al deze plechtigheden gevierd worden, is dat je heel het verloop van Mijn leven en lijden, met al wat Ik gedaan, onderricht en geleden heb voor jou, voortdurend in je hart draagt en bewaart zoals Ik dat voortdurend voor jou gedaan heb in Mijn hart, zodat je je daar geen enkel moment van verwijdert. Zo zal de voorbereiding op Pasen voortdurend in jou plechtig gevierd worden.
En niet alleen de liturgie, maar heel ons leven wordt een viering van de mysteries van Jezus: blijde mysteries op de dagen waarop het leven blij is, droevige mysteries op de dagen waarop het leven droevig is:
Zo word je spiritueel gekruisigd en sterf je alle dagen voor mij; je wordt met mij begraven en je begraaft Mij in jou, in het graf van je hart; je zalft Mij door je te versterven en je wikkelt Mij in de zweetdoek of de lijkwade van je geweten dat Ik door Mijn dood en lijden gereinigd heb. Het resultaat zal zijn dat Ik in en door jou zal verrijzen en dat Ik uit je versterving voor jou het leven haal; en uit je geduld haal Ik de vreugde en de tevredenheid die in jou een voortdurende paasviering zullen zijn.
De evangelische Peerle
Laten wij nu het "triduüm van Pasen" beginnen, deze drie dagen waarin wij onze akte van geloof in Jezus zullen hernieuwen zoals we ze beleden hebben op de dag van ons doopsel.
Telkens wij deelnemen aan de Eucharistie, verkondigen wij onze christelijke hoop op het ogenblik waarop Jezus tot ons komt in de consecratie: "Wij verwachten Uw komst in heerlijkheid!" Tussen Zijn verborgen aanwezigheid in de gedaante van brood en deze heerlijke manifestatie, verloopt heel de ontwikkeling van ons christenleven, vanaf onze geboorte voor het goddelijk leven door het doopsel tot aan de verrijzenis van ons lichaam bij de laatste komst van Christus: "Ik geloof in de verrijzenis van het lichaam en het eeuwig leven." Deelnemen aan de Eucharistie is binnengaan in de grote processie die op de dag van Pasen vertrok uit het Jeruzalem van hier beneden en ons naar het Jeruzalem van boven brengt:
"... Wij verwachten Uw komst in heerlijkheid". De Eucharistie staat gespannen naar het einde en is een voorsmaak van de volheid van de vreugde die Christus beloofd heeft; zij is in zekere zin een anticipatie op het Paradijs, "onderpand van de toekomstige heerlijkheid" volgens de liturgie van Sacramentsdag. In de Eucharistie drukt alles deze vertrouwende verwachting uit: "Wij hopen op het geluk dat Gij belooft en de komst van Jezus Christus, onze Verlosser", zoals de liturgie van de Mis ons in herinnering brengt. Wie zich in de Eucharistie met Christus voedt, moet niet tot in het hiernamaals wachten om het eeuwig leven te ontvangen: hij bezit het al op aarde, een begin van de volheid die gaat komen en die betrekking heeft op de mens in zijn totaliteit.
In de Eucharistie ontvangen wij namelijk ook de waarborg van de verrijzenis van het lichaam op het einde der tijden: "Wie mijn vlees eet en mijn bloed drinkt, heeft eeuwig leven en Ik zal hem doen opstaan op de laatste dag" (Joh 6,54). Deze waarborg van de aanstaande verrijzenis komt door het feit dat het vlees van de Mensenzoon dat als voedsel gegeven wordt, Zijn lichaam is in Zijn verheerlijkte toestand als Verrezene. Met de Eucharistie neemt men bij wijze van spreken het "geheim" op van de verrijzenis. Daarom geeft de heilige Ignatius van Antiochië in zijn brief aan de Efeziërs deze nauwkeurige definitie van het Eucharistisch Brood": "remedie van onsterfelijkheid, tegengif om niet te sterven".
Deze aanloop naar het einde der tijden die de Eucharistie kenmerkt, drukt de gemeenschap uit met de Kerk in de hemel en bekrachtigt ze. Het is geen toeval dat men in de oosterse of Latijnse Eucharistische hooggebeden, met verering de gedachtenis gedenkt van Maria, altijd maagd, Moeder van onze God en Heer Jezus Christus, van de engelen, de heilige Apostelen, de glorierijke martelaren en alle heiligen. Het is een aspect van de Eucharistie dat verdient onderlijnd te worden: als wij het offer van het Lam vieren, verenigen wij ons met de liturgie in de hemel, door ons aan te sluiten bij de immense menigte die uitroept: " Aan onze God die op de troon is gezeten en aan het Lam behoort de overwinning!" (Apok 7,10). De Eucharistie is werkelijk een hoek van de hemel die op aarde opengaat! Zij is een straal van de glorie van het hemelse Jeruzalem die door de wolken van onze geschiedenis dringt en onze weg verlicht.
Heilige Johannes Paulus II, Encycliek Ecclesia de Eucharistia
vlees derven (*)
"En wij leefden in de hoop, dat Hij degene zou zijn die Israël ging verlossen!" (Lc 24,21) Omdat zij Hem twee of drie jaar gevolgd waren, hadden de leerlingen van Jezus erkend dat Hij de verwachte Messias was, doch eigenlijk waren zij nog niet vertrouwd met de logica van het Lijden, zelfs op de dag van Hemelvaart verwachtten zij van Jezus nog het herstel van het koninkrijk van Israël (cfr Hand 1,6). Twintig eeuwen later, kunnen wij niet anders dan erkennen dat de overwinning van Jezus die van de liefde is, niet die van de kracht:
Ik heb mij ontdaan van Mijn eigen glorie, Ik ben uit de hemel neergedaald, Ik heb alle menselijke ellende op Mij genomen, en ten langen laatste ben Ik gestorven, en wel op het kruis. En waarom dat alles? Misschien om te lijden en zo de mensen te redden? Of was het misschien Mijn keuze? Oh nee, vergeef Mij: de enige reden waarom Ik alles gedaan heb wat Ik deed, was om Mij te onderwerpen aan de wil van Mijn Vader, die dit wou. En om te tonen dat het niet Mijn keuze was, dien je te weten dat indien het de wil van Mijn Vader geweest was dat Ik een andere dood gestorven was dan die op het kruis, of dat Ik een heerlijk leven zou geleid hebben, dat Ik daar evenzeer toe bereid zou geweest zijn, omdat Ik niet naar de wereld gekomen ben om Mijn wil te doen maar die van Mijn Vader die Mij gezonden heeft.
Heilige Franciscus van Sales, Sermoen van 6 juni 1617
De wil van Zijn Vader doen en daarin met Hem verenigd blijven, is de enige ware verklaring voor Jezus’ kruis. Morgen zullen wij begrijpen waarom Hij daardoor gestorven is. Maar voor vandaag volstaat dit:
Op het hoogtepunt van de liefde is er de liefde die absoluut niets meer bemint tenzij het welbehagen van de veelgeliefde en die zich heilig onverschillig voor al het overige, helemaal overgeeft aan God om te lijden of te genieten, om te leven of te sterven, om iets of niets te zijn. Het is uit deze derde hemel dat Jezus Christus gekomen is. Trouwens, wat zegt Hij wanneer Hij in de wereld komt? "Zie, Ik ben gekomen om Uw wil te doen." En toch! komt Hij niet verkondigen, werken, lijden, sterven, de hel overwinnen, de Kerk stichten en de wereld verlossen door Zijn kruis? Maar als Hij dat allemaal wil, dan is dat omdat het de eeuwige wil is van Zijn Vader. Het is alleen deze wil die Hem raakt en die beslist. Bij het zien van al het overige, kijkt Hij alleen naar haar; over haar alleen spreekt Hij en van haar alleen beweert Hij afhankelijk te zijn. Beginsel, doel, reden, licht, steun, verblijf, voedsel, beloning, deze goddelijke wil is alles voor Hem. Hij plaatst er zich in, Hij herleidt er zich toe, Hij sluit er zich in op; en wanneer Hij later zoveel dingen doet, zo’n verheven, ongehoorde, bovenmenselijke dingen, zal Hij nooit iets anders doen dan dit heel eenvoudige, waarin onze kleine kinderen Hem kunnen navolgen: Hij zal de wil doen van de hemelse Vader, Hij zal er zich zonder voorbehoud aan overleveren en er geheel overgegeven in leven.
Charles Gay, Over het christenleven en de christelijke deugden
Stille Zaterdag viert dit geheimzinnige artikel uit het Credo: Jezus is nedergedaald ter helle. Jezus in het rijk van de dood: zover moest Zijn trouw aan de menselijke conditie gaan. Even onverbrekelijk als Zijn vereniging met Zijn Vader, was Hij met ieder van ons een onherroepelijke vereniging aangegaan die Hem bij voorbaat aan onze keuzes en bestemming onderwierp. Zijn kruis is gemaakt van deze dubbele trouw aan Zijn Vader en aan Zijn broeders, aan het eerste en het tweede gebod. Maar wat wij sinds de eerste zonde als een fataliteit moeten verdragen, heeft Jezus gekozen uit dezelfde liefdevolle gehoorzaamheid die Hem met Zijn Vader verenigde:
De heilige Paulus leert ons dat zijn leven inzetten voor de naaste, tot en met de gave van zijn leven, niet zoveel is als zich overleveren aan de willekeur van de anderen, hetzij voor hen, hetzij door hen. Dat had hij geleerd van onze zachtmoedige Verlosser die zichzelf voor ons heil en onze verlossing overgeleverd heeft. Om deze verlossing te vervolmaken en het eeuwig leven voor ons te verwerven, liet Hij zich aan het kruis hechten precies door degenen voor wie Hij stierf.
Hij heeft zich heel Zijn leven ingezet, maar bij Zijn dood liet Hij zich gebruiken en deed Hij al wat men wou, niet door Zijn vrienden maar door Zijn vijanden die Hem met onuitstaanbaar boze woede ter dood brachten. Toch bood Hij geen weerstand en liet Hij de gewelddadigheden aan zich gebeuren die de wreedheid van die ongelukkigen hun ingaf; want Hij zag daarin de wil van Zijn hemelse Vader, namelijk te sterven voor de mensen, een wil waaraan Hij zich onderwierp met een onvergelijkbaar grote liefde, eerder waardig om aanbeden te worden dan om zich in te beelden of te begrijpen.
Heilige Franciscus van Sales, Sermoen van 27 februari 1622
Maar de dood kan niets beginnen tegen Hem die het Leven zelf is:
Waaraan heeft volgens het geloof, dat het ware licht is, het graf plaats geboden: aan het leven of aan de dood? Aan het leven, een zwijgzaam leven, zo men wil, een verborgen leven, als het ware gezaaid, zijn ogenblik afwachtend om te ontluiken en aan de wereld te verschijnen, maar wel degelijk het leven, en welk leven! Een hoog, vol, koninklijk leven, absoluut meester van zichzelf, uit vrije wil drie dagen verduisterd, en dat dadelijk zal doorbreken naar buiten, geleidelijk alles zal overspoelen, sterker dan de tijd, uitgestrekter dan de ruimte, dieper dan de hel.
Ja, wat dood is in U, o mijn God, is levendiger dan al wat leeft in de hemel en op aarde. De graankorrel zal tot bloei komen als korenaar; hij wordt niet enkel een aar maar een immense oogst die de aarde moet vullen, die moet volharden tot op de laatste dag en onze arme mensheid goddelijk moet voeden.
Heel het leven van de Kerk tot op het einde der tijden, heel het bovennatuurlijk leven dat aan de schepping gegeven is, welt op uit deze uitgehouwen rots waarin Uw heilig lichaam drie dagen gerust heeft: Uw graf is de grote doopvont waarin alle kinderen van Adam zich onderdompelen om als kinderen van God herboren te worden.
Charles Gay, Élévation (Verheffing) 90
Het is op de verrijzenis van Christus dat ons geloof steunt. Heidenen, goddelozen en joden geloven wel het Lijden van de Verlosser maar alleen christenen geloven Zijn verrijzenis. Christus is bron van leven. Tot ons is deze bron gericht, voor ons is zij gestorven. Waar is de dood nu? Zoek haar in Christus, daar is zij niet; daar was zij maar zij is in Hem gestorven. O hoogste leven, u bent de dood van de dood. Moed, mijn broeders, ook in ons zal de dood sterven. Wat eerst gebeurd is in het Hoofd, zal ook gebeuren in de ledematen; ook in ons zal de dood sterven.
Luister dan naar deze woorden die de overwinnaars zullen herhalen wanneer de dood zal vernietigd zijn, wanneer de dood in ons zal gestorven zijn zoals in het Hoofd: dit vergankelijk lichaam, zegt de heilige apostel Paulus, moet met onvergankelijkheid bekleed worden en de sterfelijke mens met onsterfelijkheid. Dan zal dit woord van de Schrift zich voltrekken: de dood is verslonden, de zege is behaald (1 Kor 15,53-55). Ik zei u dat de dood in ons zou vernietigd worden: de dood is verslonden door Zijn zege; de dood is aldus de dood van de dood geworden. Zij is verslonden om zich nooit meer te tonen. Om zich niet meer te tonen - wat zeg ik? Om niet meer te bestaan noch in de ziel noch in het lichaam.
Heilige Augustinus, Sermoen 233
Dat is onze hoop. "Al in de hemel en nog op de aarde" zei de heilige Augustinus ons.
Waarom ons zorgen maken? De apostelen leden bijna schipbreuk omdat Christus in de boot sliep. Christus sliep en de leerlingen maakten zich zorgen. De wind was hevig, de golven waren hoog, de boot dreigde te zinken; waarom? Omdat Jezus sliep.
Zo ook, wanneer de storm van de bekoringen zich op de zee van de wereld ontketent, is je hart, je boot onrustig. Waarom? Omdat je geloof slaapt. Maak Christus wakker in je hart; laat je geloof waken, je ziel zich geruststellen, en je boot zal gered zijn. Denk daaraan. Hij die het belooft, is de waarachtigheid zelf. Hij geeft er het bewijs van; het zal op zijn tijd komen. Wat zeg ik? Er zijn al talloze bewijzen: Hij heeft Zijn Christus beloofd, Hij heeft Hem gegeven; Hij heeft beloofd dat Hij Hem zou opwekken, Hij heeft Hem opgewekt; Hij heeft Zijn Evangelie beloofd; wij hebben het; Hij heeft de verspreiding van Zijn Kerk over de wereld beloofd, het is gebeurd ... Wanneer je God alles ziet doen wat Hij voorzegd heeft, twijfel je dan om te geloven dat Hij zal geven wat Hij beloofd heeft? In plaats van te twijfelen, begin te geloven.
Heilige Augustinus, Sermoen 38
De veertigdagentijd in de leerschool van de heiligen! Dat belooft triestig te worden! Maar vergis u niet, "de wet van God is een wet vol liefde en heel zachtmoedig" zegt ons de heilige Franciscus van Sales! Zodanig dat onze veertigdagentijd een verjongingskuur zal zijn met de geschriften van de heiligen, om de geesteskracht van ons doopsel als een nieuwe lente terug te vinden.
In dit jubeljaar is de christen een pelgrim onderweg en zoals men een kerk bezoekt als men door een dorp trekt, zo zullen wij opgaan naar Pasen en daarbij de schoonheden van onze spirituele Traditie ontdekken en de liturgie van de dag overwegen: veertig dagen om twintig eeuwen te doorlopen en ons bewust te worden van onze christelijke hoop.
Wijden wij minstens een kwartier per dag aan het lezen en overwegen van die teksten: een kwartier aan eeuwigheid, dat ons de blijde boodschap van ons heil in heel zijn frisheid laat herontdekken!
Voor het jaar 1950 hebben de bisschoppen van België de volgende bepalingen afgekondigd:
I. Voortaan verplicht de wet op het vlees-derven op iedere Vrijdag gedurende gans het jaar, alsook op iedere Woensdag gedurende de vasten.
De wet op het vlees-derven verbiedt het gebruik van vlees en van vleesnat. Vis, eieren en alle andere eetwaren, zelfs met vet voorbereid, worden toegelaten.
II. Krachtens de machten ons door de Heilige Stoel verleend, ontslaan wij van de wet op het vlees-derven op alle andere onthoudingsdagen van het jaar, uitgenomen de vigilie van Onze Lieve Vrouw ten Hemelopneming.
Wij ontslaan van de wet op het vasten op alle vastendagen van het jaar, met uitzondering van Aswoensdag, Goede Vrijdag en de vigilie van Onze Lieve Vrouw ten Hemelopneming.
III. Eenieder blijft verplicht de algemene wet van de christelijke versterving, die nooit wordt opgeheven, naar best vermogen te onderhouden Men zal zich van deze verplichting kwijten door de ontberingen die de huidige omstandigheden nog opleggen, in geest van boetvaardigheid aan God op te dragen.
IV. Wij verlenen vrijstelling van de wet op het vlees-derven op alle Vrijdagen van het jaar, uitgenomen op Goede Vrijdag.
V. De pastoors hebben de macht, in afzonderlijke gevallen en om billijke redenen, de personen en de families aan hun gezag onderworpen,
alsook de vreemdelingen op doortocht in hun parochie, van het vasten en van het vlees-derven te ontslaan.
Wij verlenen dezelfde macht aan de biechtvaders; zij mogen er evenwel slechts gebruik van maken ter gelegenheid van de biecht en ten opzichte van elke biechteling afzonderlijk.
De zieken en personen met zwakke gezondheid zullen zich schikken naar de raad van een gewetensvol geneesheer.
VI. De gelovigen worden verzocht drie Onze Vaders en drie Weesgegroeten en eenmaal de akten van geloof, hoop, liefde en berouw te bidden, iedere dag van de Vasten waarop zij zullen gebruik maken van een gehele of van een gedeeltelijke vrijstelling van de wet op het vasten en op het vlees-derven.
Groot gebedenboek ten gebruike
van katholieke christenen voor
alle dagen en tijden van het jaar
en alle omstandigheden des levens
(1951–Cornelis Adrianus Bouman), p.93-94.
Dank bij voorbaat voor uw steun